Mamma pelose Mamma gambero
V e r s i o n e O r i g i n a l e
Stève nu tjembe gnore, u timborale rescève sottacjele e ammenazzàve brutte u majstrale. Na vèle sop'a mare cherrève a la recove. Già chemenzave a chiove. ma jere n'acquarèdda fina fine, gendile e brevegnose, manghe na zita frèscke au prime vase. Ngandàte,ndande,sop'a la schegghière ca u mare sckaffescìave, stève na pelosèdda peccenonne a fasse tonna tonne de maravigghie au cjele c'appecciave! Ma quanne l'acquarèdda chendegnose perdì u condègne e devendò acquazzone, a fùlmene da sott'a nu chiangone assì mamma pelose, mbracò la figghie a juse de panare e la pertò che jède sott'a mare. E scennènne,scennènne, mèndre la caresciave vers'u funne nge decève: - Nenènne,bedd'a mamme, vjene jind'a l'acque,ce se nò te mbunne! |
V e r s i o n e Tradotta
C'erano nuvole nere,il temporale rumoreggiava sotto il cielo e minacciava di brutto il maestrale. Una vela sul mare correva verso il ricovero. Già cominciava a piovere. Ma era una acquetta sottile sottile, gentile e vergognosa, come una fidanzata illibata al primo bacio. Incantata,intanto,sulla scogliera che il mare schiaffeggiava, c'era una gamberetta piccola a riempirsi di meraviglia per il cielo che sembrava accendendersi! Ma quando l'acquetta contegnosa perse il contegno e diventò acquazzone, come fulmine da sotto uno scoglio uscì mamma gambero, abbracciò la figlia a mò di cesta e la portò con lei giù nel mare. E scendendo,scendendo, mentre la trasportava verso il fondo le diceva: - Piccola,bella di mamma, vieni nell'acqua, che se no ti bagni! |